KırMıZı BaLıK

Bazen gözlerinizi kapatırsınız ve başlar rüya... Birazdan yağmur yağacaktı. Sevmiyordum yağmuru. Görmeye tahammül edemiyordum. Perdeyi kapatıyordum tam... Geldi.  Gördüm onu. Ansızın hemde... Artık nasıl kaçabilirdim ki. Hem kaçsamda bulurdu o beni.  Saklanacak yer  aradım yine de, bütün kitapların aralarına tek tek baktım bilmediği tek bir sayfa yoktu. Müziğe saklanayım dedim, bütün notalar ona aitti zaten. En son dedim kendime yeni birşeyler yazayım, orada bir dünya kurup oraya saklanayım. Birkaç cümle kurdum.Olmadı. Bilemeyeceği hiçbir ayrıntı bulamadım.  Tanıyamayacağı hiçbir yer yazamadım. Her cümlemde olmasada mutlaka kenarından köşesinden yakalıyordu beni. Pes ettim.  Onu son gördüğümden farklı değildi. Yeni bir başlangıçtı sadece ikimiz için gelişi... Bazen rüyanızın içinde ansızın geçmişe dönersiniz... “Gidelim” dedi...Gidecektik serseri rüzgarların hakim olduğu bu yerden... “Çocukluğuna sert bir tokat at, ağlayı...

  Belki kar yağıyor olsaydı hızlı hızlı yağan yağmur yerine; bir yılın son gecesini yaşıyor olduğumu hissederdim. Radyodan bir kaç hüzünlü beste çalınmasaydı kulağıma, unuttuğum insanlar, sevdiğim yüzler, unutulmaz sandığım  konuşmalar gelmezdi aklıma.   Son bir seneyi düşününce ilk kez böylesi ağır geliyor omuzlarıma. Koskoca 365 günde hatırlayamadığım kötü anıların bile burukluğu çöküyor üzerime.  Ne çok kitabı okurken hevesle, yarım bırakıverdiğimi düşünüyorum. Ne çok telefonun kapandığını yüzüme...   Birilerine göre hayatımın en güzel yılları yaşıyormuşum. Bu yıllardan sonra gelecekmiş en büyük başarılarım.. Dev adımlarla ve büyük bir hızla yaşadığım son bir yılın son gününde yalnızca yitirdiğim şeyleri, insanları, kaçırdığım fırsatları düşünüyorum.    Hayatın kimseye görünmeyen yüzünü, masalların hep bittiği anda ortaya çıkıveren mutluluğu bulmayı ummuştum yalnızca. Masumum.   Biriktirdiğim  dostluklar, sevgi, eşyalar bir gün ...