KırMıZı BaLıK

      Kimsenin aklında kalmaz yaz sonuna denk gelen hikayeler.  Takılı kaldığın her düş, gözlerini ve kalbini yorar geceler eksildiğinde.  Açtığın ve kapamayı unuttun her parantezin içerisinde umutlar ve erdemler  yıpranır.  Sonrasını bilirsin işte saatler mola vermeden gereksiz bir hızla akar gider.  Yorgun dakikalarda başın düşünce sol omzuna anlarsın yazdan geriye saymaya başladığını. Kimi neden sevdiğini düşündürür sana piç kurusu ağustos geceleri.  Bir daha asla geri dönmemek üzere kapattığın kapıların anahtarları şıngırdar cebinde.   Neden en çok kendinden korktuğunu sorgularsın ve kaderinden.  Uykuya dalmak için farklı bir sabaha uyanmakla kandırırsın kendini ve sabah olunca unutmaya çabalarsın farklı bir sabah umudunu.  Tüm bunların sebebini bilmezken sen, güneş doğar veya batar umursamazsın saatleri...    Bakıyorum, herkes olması gerektiği yerin en uzağında. Uzak olmaktan ...

   Sevdiğim çok az şey olmasına karşın, uzun uykuları ve uykusuz geceleri seviyordum, ama en çok sevdiğim başıma buyrukluğumdu.  Büyüklerimin bana bahsettiği "yaşamın ciddiyeti" kavramının aslında pek de bir önemli olmadığını kanıtlıyordum umarsızca...   Bana bahsedilen yaşamla, benim umut ettiğim yaşam arasında en ufak bir benzerlik yoktu. Bu yüzden bocalıyordum hangisinin iyi ve gerçek olduğuna karar veremiyordum.   Heyecanlarım, tutkularım, umutlarım beni geleceğe yaklaştırıyordu adım adım. Öyle şiddetliydi ki, bunların şiddeti beni boğuyordu.  Olayların ve insanların karşısında, onların hakkında bir fikir edinip konuşma fırsatı  veren mesafelerden yoksundum;  hiçbir şeyi feda etmek gelmiyordu içimden , bunun sonucunda hiç bir seçim yapamıyordum, karmakarışık ve tadına doyum olmayan bir şekilde  kendimi yitiriyordum.    Tam olarak yirmi yıldır içten içe bu dünyada kendi adıma iyi insan olmam gerektiğine inanıyord...