KırMıZı BaLıK

Az öğrenmeliyim, az soru sormalı, hic beklememeliydim.ama,  Bir sabah bunları yaptım.kazanılmış nefretlerin övüncü şimdi aynalara. ve bir de utanç.    Ben herşeyin farkındayım.Hiçbir şeye tahammülüm yok kendime bile.Hissediyorum ben,görüyorum işte içini eskiden olsa görmezden gelirdim belki.Ben artık bunları düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi.Yeni bir başlangıcın diğer bütün sonlarımla aynı olmasına seyirci kalamıyorum.Herşey yolundaymış gibi davranmalar sinirlerimi bozuyor artık.Kaybettiklerime mi üzülmeliyim yoksa günden güne,göz göre göre önümden geçip gidenlere mi...Günlerdir susturuluyorum sanki artık konuşmam gerek diyorum, kendi kendime konuşup uyuyorum.Bakma böyle isyan ettiğime hiç olmadığım kadar sakinim aslında hala yazmaya gücüm var. Sen benim suskun zamanlarımı görmedin henüz.İçimdeki bu yaraların hiçbirini sana ait değil biliyorum ama yenilerini sen ekleme diye bütün endişem...  Aynıyız seninle aslında.Sanki bir kez daha kaybetmemek için kend...

   İtiraf ediyorum yoruldum.Yazıya dökemediklerimin şarkısını söylüyorum durmadan. Oysa taptazecik başlamıştım.Sabırlı bekleyişlerim vardı derindekileri.Yakmazdı içimi çığlık çığlığa okunan Ah'lar!  "Böyle böyle ulaşacaksın içindeki derinliğe"dedi içimin derinlikleri.  Bende isterdim oysa en yorgun, en kızıl halimle sesine değebilmeyi,eğilip öpebilmeyi alnından,geçmişi geleceği yok sayıp bugününün içinde büyümek göğsünde,sessice uzanmak yanına kimseler görmeden... Ancak olmuyor yüzüme düşürdüğüm senle... Bilir mi yağmur kokusunu toprağın, düşmeden önce? vazgeçebilir mi düşmekten o kokuyu çektikten sonra sineye?  Kendimle girdiğim bütün savaşlardan yenik çıktım ben.Bir filmin ortasından,bir aşkın yarısından çıkar gibi,anlaşılmaktan korkan nesneler gibi...  Bir sabah kalktığında yanımda olmayanın hayaliyle yaşamak...ömrüme kazıdığı üç harfli bir sözcüğün ağırlığını taşımak...Olmadık düşler yakıştırması hayatın bana ...   Bir valiz...

Uzaktın...Uzaktık... Yan yanaydık ve kilometrelerce boşluk aramızda... Ben hiç böyle gürültülü bir sessizlik duymamıştım. Ben hiç böylesine esirgememiştim kendimi ufak bir gülümsemeden. Hiç kapatamamıştım acılarımın,anılarımın üs tünü böylesine... Güçlü görünmeye çalışmak hiç bu denli zor olmamıştı sanki... Ben  hiç bu kadar sessiz ve kuru ağlamamıştım. Hiç olmadığım kadar küskün,yaralı ve donuktum ben bugün...   İçinde "ikimiz" geçen çoğul cümleler beni  terk etti aylar sonra."Bir olmak" ikimiz olmak" biz olmak" değersiz artık.Sen demeliyim sanırım sana yalnızca. yada okkalı bir Siz daha iyi olurdu sanki... İçine gömüldüğün yüksek egolu yalnızlığın,mükemmelliğin taklidi sandığın bencilliğin,kendine çok yakıştırdığın kendini beğenmişliğin,en fark yaratmayanından farkındasızlığınla evet evet "Siz" daha uygun...   Kaçınılmaz bir sessizlik vardı.Yan yanaydık ama hiç böylesine uzağımda hissetmemiştim seni. Keske uzak olan yakınımda ka...