Bilmek İster misin?

İnsan hiçbir zaman yeterince hazır olmuyor ama yıkılmıyor yine de.

Ama tüm bu sözcükler dürüstlükten başka bir işe yaramıyor.

Kendine işkence etmek için kullandığın bazı sözcükler vardır.

Ya da kendini bulmak için altını çizdiğin satırlar her kitapta.

Bilirsin, ne ağırdır o sözcükler...

Dinlediğin şarkılar, izlediğin filmler...

Gözlerinden akan yaşla uyutulup, büyütüldüğün masallar...

Başka başka insanların durup dururken, paylaştığın acıları...

Umut etmekten vazgeçip pes etmenin kolaylığına kapıldığın zamanlar...

Göz kamaştırıcı başarıların ışığından koşarak uzaklaştığın anlar...

Acı çekmek kolaydır bir adam yüzünden, okunup biten bir mektup yüzünden belki;

yüzünde soluk bir tebessümün olur,

kendini acı içinde bulabilirsin ve acı belirsizlik yaratır hep.

Ne kadar zaman geçerse geçsin hiç bir şeyin değişmediğini anlatan tecrübelerin vardır.

Bilirsin tecrübeler sabit kalır çünkü hep.

Alışmaktan korktuğun için dokunmaktan vazgeçtiğin insanlar vardır.

Etrafında ki herkesi kendinden uzak tutmayı öğrenirsin, sana bir daha asla dokunamayacakları kadar uzak...

Elleri ellerine değerse bir yabacının; o kokuşmuş elleri hani, yakar kelimelerini, yanık kokarsın bir kez daha, bir kez daha...

Çok erken yorulduğunu sanmalarından söz etmiyorum.

Çok istediğin şeyler için bile sahiden savaşmayacak kadar yorulursun geceleri.

Gecelerin masallarla hiç bir ilgisi yoktur bu yüzden.
Bilirsin, geceye sırt çevirişini, boğazında yükselen yumrunun, onun yüreğinden çıktığını ama bilmez görünürsün.

Yağmurlu bir günde umudu anlatan şarkılar çalınır kulağına.

Herkesten gizlediğin ayrıntılarına gömülürsün o anlarda ve ayrıntıların içinde gizlenen insanlara...

Başından anlarsın bazı öykülerin kötü biteceğini.

Bitecek diye korkarsın; bu yüzden herşeyi durdurup durdurup başa sarmaya çalışırsın.

Hayatta ne olursa olsun gülünebilecek bir şeyler bulabilenlere imrenirsin; ağlamak için yanında kendinden başka kimsenin olmadığı zamanlarda...

Tutamazsın ne zamanı ne de sevdiklerini yanında.

En iyisi dersin...Bırakayım en iyisi kendi yoluna gitsin.

Sevmeden bağlanışların, seni bıraktığında kırılmayışın olur.

Sustuğunda konuşmadın diye pişman olursun, konuştuğunda ise susmadığın için kahrolursun.

Yatağına uzanıp tavana bakarken gidilecek bir yer olsa dersin.

Çok uzakta bilmem kaç yüzyıl hiç konuşmadan...

Biri seni çok severken neden birşeyler yapmadığını açıklayamadığın susuşların olur.

Hiç tanımadığın birinin sesini, sözcüklerini özlemek gibi

Bilirsin nerede bulacağını yine de; unuttuğun bir şehirde, başka kimselerde,tanımadığın kendinde...

Tıpkı çalan şarkı da ki gibi hayatın seni küçücük bıraktığı zamanlar vardır.

Dümdüz olduğun, dehşetle yok olduğun, yutulduğun...

Dokunduğun her şeyi bozduğun...

Hal böyleyken bile,

amaçsızlık üzerine düşünürken yani; birinin yalnızca birinin hayatında ki bütün görüntülerini silip onların yerini tüm görüntülerin ile alıverme planları yaparsın bencilce.

Yalnız olmaktan çok daha kötü şeyler vardır hep yalnız bırakılmak mesela.

Şansızlık dersin. Şansızlığınla ve imkansızlıklarla yüzleştiğin sabahlar çoğalınca büyümeye başlarsın.

Ne çok şeyi unutursun, ne çok şeyden vazgeçersin.

Ne çok azalır anlam sandığın sanrıların...

Duyduğun her söze ne çok inanırsın...

Kendine yanlış yollar çizmekte ne kadar da ustalaşırsın.

Hayal kırıklıkları çoğalır ve inanmaktan çok sorgulayışların...

İnsan olmanın çok rezil bir şey olduğunu anlamaların vardır.

Etrafında bir şeyler olup biter habire

Bize öğretilen gibi değildir zaten gerçek;

değilmiş yani...
İnsan doğduğu için değil, yaşamış olduğu için, yaşlandığı için ölmüyor.
Bir şeylerden ölüyormuş hep.