Düşünce Boşlukları

Görünmez olmayı dilemek hiçte masumca bir çocukluk düşü değildi.

Ben mahvoluyorum elimden tutun demek yerine burdayım hadi bir tekme de siz atın denilirdi.

Sevgilinin gidişine yakılan ağıtlar ona değil içimizde yitirdiğimiz duygularımızaydı.

Arayışlar yitirilenlere değil, bir dalgınlık anında onun yarattığı boşluğaydı.

Tıpkı bir zamanlar boynunda salınan uzun saçlarının hayaletine  ansızın dokunmak gibi.

Büyüdükçe hayaletler biçim değiştirdi.

Karanlıkta hayalet sandığımız masanın gölgesi geçen yılların hayaleti oluverdi.

Ve biz hep savaştık kafamızın içindeki tehlikelerle , baş ağrılarımız  yerine...

Yarın ne yapacağını bilmediğin, nerede olacağını düşünmediğin zamanlar denizin üstüne uzanmak gibiydi.

Bir delinin kuyuya attığı taşın arkadasından koşarak gitmeye hazır olmayı cesaret sanmıştık.

Yazdıkları satırları okuduktan sonra asla açıp fotoğraflarına bakmak istemezdik o kadınların. 

Çünkü delerdi bakışları. Çünkü anlardık onları...

Siyah beyaz fotoğraflarda ki kadın silüetlerinden korkardık.
Çünkü çoğu kez hem çok güçlü olduklarını duyumsar, hem de içine doğduğu şehire yeni tılsımlar ekliyorsa sürekli ve yoğuruluyorsa acıyla; siyah beyaz resimlerde ki kadın yüreğimizi burkardı.

Kendi içimizdeydik  hep. Bazen etrafımıza bakar, görür, duyar ama sonra gene kendimize, düşlerimize dönerdik. 

Bilinmezlerin  peşinde olmayı gizem sanmıştık.

Hayatın gerçeklerini görmek için her şeyi göze alabilirdik, yapardık  bunu.

Bunun için yazar,bunun için yaşar,bunun için gezmek görmek isterdik, bunun içindi!

Umut doluyduk. Bilme, öğrenme, yaratma arzusu taşırdık.

Duyguları, renkleri, kokuları, izleri, imgeleri, kendini ve içindeki dünyaları keşfetmek en güzel oyundu ve oyun oynarken hiç yorulmazdık.

Bir adam çıkardı karşımıza, hemen hayran olur, aşık olduk sanırdık.

Arardık, çabalardık, planlar yapardık ama hep tekbaşımızaydık ve bir adam çıkardı hep. 

Ona bizi amacımıza yani gerçeklere ulaştırması için yalvarırdık.

Azıcık duygulu ve elleri güzel bir adam kestirme yoldu belki gerçeklere ama olmadı hiç, olamadı, olamazdı.

Yanılmak bizim rutinimizdi, yanıldığımızı anlamak için terk edilmek gerekmediğine ikna olamadık.

Oysa biz bunu haketmediğimizi düşünecek kadar gururlu ve kibirliydik.

Hata yaptık dostum. Hep de kendimizi ıskalayarak hata yaptık.

Gurur ve kibrimize yenik düştük..Ulaşılmaz gördüklerimizle kendimizi,

tek başınalığımızı, büyüklüğümüzü ıskaladık.

Zamanla uğraşmayı bırakamadık.

Vaktimizi iyi geçirmeye, dolu dolu yaşamaya söz verirdik her gece.

Bunun için az nasihat dinlemedik ama işte gel gör ki tıkandık dostum!

Çünkü tam başardık dediğimiz yerde ip koptu.

Çoğaldık dedik, yalnızlığa mahkûm olduk, büyüdük dedik daha da küçüldük, elimizden gelen tek şey Kafka okumaktı.

Anne olabilecek bir kadın olabilir miyiz sorguladık. 

İyi bir  anne olmak demek kanaatkar olmak demekti.

Biz  yenilik, yenilenme ve kendimize bile yetememe duygusuyla  dolup taşarken, farkında olmadan çocuğumuza “dünya kötü bir düştür” masalları biriktirdik.

Şimdi şöyle; acaba, farkında olduğumuzu,onlara hissettirmeli miyiz? 

Doğrumuzla, yanlışımızla kendimizi kabullenebildiğimizi anlatsak?

Yoksa onlar gibi davranmamaya ısrarla devam mı etmeliyiz?

Biliyor musun dostum insanlar en çok ruhları çıplakken görünmekten korkarlar.

Ruh çıplaklığı beden çıplaklığına benzemez; bu onlar için en utanılasıdır. 
Bu yüzden insanlar ruhlarını kapatırlar hep.

Şimdi tekrar soruyorum: devam mı edelim?