Sabah uyandığımda ne buruk gün dedim, anneme sarıldım sıkı sıkı
Her şey yolunda görünüyordu oysa sokakta, caddelerde, insanların yüzünde
Hani biz
yolda ölmüş bir kuş görsek, arabadan inip de, onu birileri ezmesin diye alıp o
kuşu bir yere itina ile gömen insanlar değil miydik?
Sahi ne oldu herkese?
Ne
oldu da, Hatay Reyhanlı’da bir hiç uğruna, bombalı saldırılarda hayatını
kaybeden 46 suçsuz ve sivil “insan”ımızın, 29’u ağır 100’ü aşkın yaralı
“insan”ımızın
yasını hiç değilse 1 gün tutabilmek yerine,
gün boyunca futbol
fanatizmi yapar olduk?
Bu saldırılarda paramparça olan 735 iş yeri,121 konut,ve
62 araçtan
biri de bizlerin değil diye mi?
O bombalar, anneler gününde annemizi
bizden almadığı için mi?
O bombalar, gelipte derbi maçın oynandığı stadyumun en
kalabalık yerinde patlamadı ve örneğin sevgilimizi,kardeşimizi,kolumuzu,
bacağımızı kaybetmedik diye mi?
Bugünümüzü kırık cam parçaları temizlemek, hastanelerde dolaşmak, polislere ifade vermekle
geçirmediğimiz için mi?
Hani
gitmesekte görmesekte oralar bizimdi?
O bombalardan biri de bize isabet etmedi
diye mi 1gün bile dayanamıyoruz bu halkın yasını tutmaya, acısını paylaşmaya,
hep birlikte dik bir duruş sergilemeye?
Sadece bir saat boyunca bile, maç
sevinci yerine şu bombalı saldırılara dair, bunun sorumlularının acilen
hesap verip öz eleştiri yapmaları için,
yetkilileri halk olarak uyarmak için sokakları niçin kapatamıyor, meydanları
niçin dolduramıyoruz biz?
Ya da hiç değilse, klavyenin birkaç tuşuna neden
basamıyoruz?
Elden ne gelir ki diye diye mi bu hale geldik biz?
Sahi
biz ne ara bu kadar zalim, bu kadar vurdumduymaz, bu kadar boş beyinli olduk?
Bombalar değil ama, bu durum paramparça ediyor eder bu ülkeyi.
Galiba zaten
paramparça olmuşuz çoktan,
Her yerde her an paramparça bölünmüş, ayrışmış, tek
yürek olamamış tepki verememiş soru soramamış şüphesini ve üzüntüsünü dile
getirememiş, dağılmış…
Bu
gece tuttuğunuz takım, dünyanın en güzel golünü atsa, dünyanın en önemli
kupasını kaldırsa, en önemli futbolcusunu transfer etse bile, bu gece her yer
Hatay Reyhanlı…Olmalıydı.
Hiç değilse bir gün bir dakika, dilimizin ucunda,
aklımızın köşesinde, kalbimizin ortasında…
Masum insanların ölüm haberleriyle büyüdük biz
Ne ilk ne son olacak bu biliyorum.
Daha çok yürekler yanacak biliyorum.
Savaşlar kazanacak birileri
ama biz günden güne
"insan"lık savaşını
Kaydeceğiz
...
...
Yorumlar
Yorum Gönder