Ingmar Bergman / The Silence (1963)

• “ Her duygu, her hareket, her bedensel rahatsızlık, kullandığım her sözcük için büyük bir depo dolusu açıklamam var. insan anlayışla başını eğiyor. böyle olması gerekliydi: gene de bu yaşam uçurumunda boylu boyunca düşüyorum. bu uçurum bir gerçek, ayrıca da dipsiz. insan bu taşlı derede ya da suyun yüzünde kendini öldüremiyor bile. anne, sana sesleniyorum, her zaman yaptığım gibi. ateşim olduğu geceler. okuldan döndüğüm zaman. geceleri, arkamdan beni kovalayan bir hayaletle hastanenin parkında koştuğum zaman. farö’deki o yağmurlu öğleden sonra seni tutmak için elimi uzattığım zaman. bilmiyorum. hiçbir şey bilmiyorum. bu başımıza gelenler nedir? bununla baş edemeyeceğiz. yanaklarım yanıyor ve birisinin uluduğunu duyuyorum, sanıyorum ben kendim uluyorum. “ 
• "İnsanın durumuyla ilgili gerçeği,benim gördüğüm biçimdeki gerçeği anlatmaya çalışıyorum," ...
• 'Amacım, içimde, benliğimde taşıdığım ruhsal durumlar, duygular, görüntüler, ritimler ve karakterler üzerine filmler yapmak. anlatma aracım ise yazılar değil, film sahneleridir.'' 
  
  

  
  

  
  

  ...Diyen bir İsveçli sinemacı Bergman. Hatta sadece sinemacı değil bir filozof,büyük bir entelektüeldir.İnsanı sevmeden, onu en iyi şekilde anlatma yeteneğine sahip muhteşem yönetmen.Bu adam bir bardak su ile bile korkuyu verebilir size...

"Onun filmlerini keşfettiğimde bu bir mucize gibiydi,birden kendimi hiçbir zaman anahtarını elde edemediğim bir kapının önünde buldum.benim her zaman girmek istediğim,onun ise çok kolaylıkla hareket ettiği bir odanın kapısı.benim için Tarkovsky gelmiş geçmiş en büyük yönetmendir." demiş Tarkovsky için.Bense aynı cümleleri Bergman için kuruyorum.
 Şimdi başımı çevirip 'ya kaybolursa' kaygisiyla en yakin arkadasima bile ödünç vermekten cekindigim kitaplara, yazarlara, filmlere bakıyorum ve Bergman'ı  bu ailenin en asil uyesi ilan ediyorum... Onun bir filmini izledikten sonra,yaşama bambaşka gözlerle baktığınızı fark edecek,hayatı anlamlandırma kalıplarınız değişecek,bugüne kadar yaşadığınız herşeyi gözden geçirecek,hatta belki moral açısından bambaşka bir insan olacaksınız.
   Filmlerinin etkisinden kurtulmak gerçekten çok zor.Ben ilk olarak "The Silence"(sessizlik)filmini izledim.Bu film belki de sinema tarihinde insanlar arası iletişimsizlik  .üzerine çekilmiş en anlamlı ve kıymetli filmlerden biri."Çok uzak ve az gelişmiş bir ülkede biri çok hasta iki kızkardeşin ve kardeşlerden birinin küçük oğlu çevresinde dönen bu kasvetli ve iç karartıcı öykü hem bu çok gelişmiş, endüstri toplumu düzeyine çoktan ulaşmış, refah toplumunun tüm nimetlerinden alabildiğinde yararlanmış bir Kuzey Avrupa ülkesinin(İsveç’in) insanlarının çok büyük bir sorunu olan manevi boşluk ve bireyler arası iletişimsizliğin sadece bu coğrafyaya, bu ülkeye özgü olmadığını, hemen hemen tüm toplumlara özgü olduğunu gözler önüne seriyor ve iletişimsizliğin neden ve sonuçlarınının yanlız bireysel değil, toplumsal olduğunu da gözler önüne seriyor." Bir umutsuzluk ve yanlızlık çığlığını yüzünüze tokat gibi vuruyor bu film. Ve çözümün maddi değerlerde değil, içsel dünyamızda, ruhsal alanda olduğunu söylüyor. Biraz mistik bir bakış açısıyla Tanrı’ya yönelmemiz gerektiğini işaret ediyor.Üstelik Bergman'ın kendi yaşantısına en yakın bulduğu filmi.Bize coğrafi olarak da, hayat tarzı olarak da bu kadar uzak bir ülkede çekilmesine karşın filmin hemen herkese hitap edebilmesi, özel olarak Bergman sinemasının, genel olarak da sanatın ve sinemanın büyük bir gücü.Fakat eminim her insanın bu filmden çıkarımları farklı olacaktır...


İşte benim not düştüklerim, hissettiklerim:

 ·        Yalnızlığında boğulan, hastalığıyla bütün gücüyle savaşan, mutsuz,sarhoş ve kendi kendine yetebilen bir kadın görüntüsü…

·        Beyaz pofuduk bir yatağa kendini yüksekten bırakmak acıları unutturur mu?

·        Çocuk! Meraklı, keşfe aç, hisli

·        Çocuklar içinde yaşasalar bile uzak şehirlerin isimlerini bilmez.Evlerini özlerler…

·        Çocuklar annelerini, babalarından başka hiçbir erkekle düşünemezler ve bu düşünceden çizgilere basmadan kaçarlar…

·        Oyuncak tabancası oyuncak değil gibi… İstemediği her şeyi, herkesi yok edebilir bir kurşunla. Yok, eder ve bir koltuk arkadaşına saklanır. Güçlüdür ama kaçar…

·        Kaybolduğu anda yeni şeyler keşfeder. Gölgesi büyüktür bir çocuğun...

Onun oyunlarına eşlik eden sadece cücelerdir. 

Hisli cüceler… Ama cücelerin bile oyunbozanı vardır…

·        Hasta kadın çok acı çeker ama yemek yemek zorundadır. Bir adam gelir ayna ve tarak getirir. Kadın sacını tarar aynaya bakar, yemek yer, uyur ve içer…

·        Güçlü kadın rujunu sürer, aynaya bakar, bara gider gazete okuyabilir…

·        Güzel kadın saçını tarar güzel olmaz. Hasta kadın içer güzelleşir…

·         Bazen korkular sebepsizdir ve korkmak dudakları çirkinleştirir...

·         İyi bir anne olmak, güzel olmaktan zordur ve bir çocuk olmaktan çok daha farklıdır…

·        Yalanlar olmasını istediklerimizdir.

·        Kıskançlık çaresiz bırakır yüzleşmek zordur…

·        Bazen en çok gülerken ağlanır. Bir kadın sevişirken ağlar, diğeri bir kapı dibinde… Cüceler dedim ya… Hisli cüceler yalnız kadına selam verirler…

• Çocuk resim yapar… Kocaman kulaklı, üzgün dudaklı,kocaman dişli surat…

• Yaşlı insanların davranışları bazen manasızdır. Komik olamazlar ve içerler… Kaybettiklerini özlerler…
• Acıları paylaşabilmek için aynı dili konuşmak gerekmez…
• Büyükler anılarını yıllarca cebinde taşır. Bir çocuk hiç düşünmeden halının altına koyar...

• Kapıları kapatmak yalnız kendini içerde bıraksan da yalnız olmana yetmez.
• Eşyalar manaların yanında anlamsızlaşır. Bir elbiseye bulaşan çamur lekesi kumaşından daha değerlidir
•  Gökyüzü ve yer arasında bazen hiç boşluk olmaz…
• Müzik her yerde aynı telefuz edilir… Gitmek için güçlü olmak şarttır…

·        Savaş ve ölüm korkunçtur. Yüksek ses korkuları bastırmaz. Tıpkı gözyaşlarını kuklarıyla silen çocuğun hüznünü hiçbir şeyin bastıramayacağı gibi…

-Çocuklar ölümü tanımaz ve cesur olamazlar içlerinde. Sadece öylece gidenleri seyrederler anlam veremezler. Bütün gidenler bir gün geri gelecek sanırlar...

        Karmaşa insanı ürkütür müzik ve sigara sakinleştirir…

-“Ölüm hep aynı gelir..son nefesinde gülümsersin ve bir şeyler mırıldanırsın ‘işte şimdi sonsuzluk’ gibi..İster dev gibi ol ister ince ölüm nazikleştirir.

-Bazen birbirimizi asla anlayamayız...Bizi anlayan tek kişi Tanrıdır...

-“Bana yazacak bir şeyler verin.İnsan sevmekte hürdür.Bu zavallı halimi kabullenmek istemiyorum ama şimdi yalnızlık güzel ve iyi…

İnsan hayatında çeşitli davranışlar dener ve hepsini anlamsız bulur.

Üzerimde öylesine büyük kuvvetler var ki yani bizi ürperten,titreten kuvvetler var demek istiyorum…Ruhların ve anıların arasında ihtiyatlı davranmak gerekiyor..

Tüm bu konuşmalar,yalnızlığı düşünmek hiç akıllıca değil…Gerçekten faydasız bu…Bana yazacak bir şeyler verin….”

",,,"