Hikayelerden Kaçış

  

Hayattaki önceliklerini gözden geçirmekle başladı işe.Nasılda alışmıştı herşeye ve rutinleştirmişti yaşamını.Herşey olması gerektiğinin tam aksineydi sanki.Hergün uyuyor, uyanıyor nefes alıyor,yemek yiyor,duyuyor,canı acıyor ama hissetmiyordu farkında değildi. Evet 'Farkında değildi'...Farkında olarak uyumak,uyanmak,konuşmak ağlamak başkaydı...Umrunda değildi üstelik.Farkında olmadan yaşamak ve bunu umursamamak en tehlikelisiydi sınırlarının.

''Ölünecek haline yaşıyordu'' aslında. Zordu...

Nasıl da büyütürdü içinde ufacık acılarını.Birikmişliğin sonucuydu belkide bunca kırılmışlığın, isteyerek bile bile yaptığı hatalarının sonuçları şimdi duvarlar örmüştü etrafına...Her gece o duvarları yıkmaya azmediyor,umut ediyor sonra güçsüz ve yorgun uyanıp vazgeçiyordu.Sahiden ne çok şeyden vazgeçiyordu bu aralar..Gerçekten vazgeçmesi gereken şeylere ise sımsıkı tutunarak elleri kanayana kadar bırakmıyordu.

Kitaplar okumuştu bu güne kadar çok güzel satırları olan ama aklında sadece kırgın ve umutsuz cümleri kalıyordu işte her defasında...Bugün iki söz seçmişti kendine üzerinde uzun uzun düşünecekti.

İlki,insanın kendini keşfetmesine,yenilenmesine yardım eden cümleri olan *Paulo Coelho' dan içini yakan bir cümleydi diyordu ki; ''Bugüne kadar milyonlarca insan pes etti. Öfkelenmiyorlar, ağlamıyorlar, hiçbir şey yapmıyorlar.Yalnızca zamanın geçmesini bekliyorlar. Tepki gösterme becerilerini yitirmiş onlar. Sense üzgünsün. Bu da senin ruhunun hala canlı olduğunu kanıtlar.'' İçinde ne kadar hazin bir insan tablosu olsa da bir umut ve başlangıç cümlesiydi bu.İnsanın içine,yüreğine derinlerine bakmasını sağlayan,hala insan vasıflarına sahip olup olmadığını anlamasına yardımcıydı.Hem etrafında hergün gördüğü bu insanlar için üzüldü hemde kendini düşünüyordu korkarak.Evet ağlayamıyordu artık hiç,en son ne zaman öfkelendiğini hatırlayamadı ve hiçbir şey yapmadığı apaçıktı.Bunları düşünürken üzgün olmak için dua etti.Evet üzgündü fakat ruhunun güzel bir terapiye ihtiyacı vardı az kalmıştı ruhsuz insanlar kervanına katılmasına...Acele acele *Jean Paul Sartre'ye ait olan diğer sözüde not etti defterine ''Şunu düşündüm : En bayağı olayın bir serüven haline gelmesi için onu anlatmaya koyulmanız gerekir ve yeter. İnsanları aldatan da bu zaten !..Kişioğlu hikayecilikten kurtulamaz, kendi hikayeleri ve başkalarının hikayeleri arasında yaşar..! Başına gelen her şeyi hikayeler içinden görür..Hayatını, sanki anlatıyormuş gibi yaşamaya çalışır ; Ama ya yaşamayı ya da anlatmayı seçmek gerek''...Utandı biraz bu satırları okurken.Evet o hep hikayeleştirmeye çalışıp duruyordu hayatını.Aşklarını,terkedilmelerini içten içe seviyordu çünkü hikayesine malzeme yapıyordu.Acılarını ağız tadıyla yaşamak varken O ilk anlarında bile cümlelerle toparlamaya çalışıyordu diğer insanlara güzel ifade edebilmek adına...Ne çok söyleyecek cümlesi vardı aslında ..Sanki yıllardır susturulmuş gibi !..Sanki deliler gibi anlatmış ama dinleyeni olmamış gibi..! Ne çok şey birikmişti içinde, ne çok şey beklerdi yüreğinde, biri çıkıp onlara kıymet versin diye dua ederdi hep..Ama o hikayeleştirsede hayatını onun masalıyla örtüşen bir hikaye olmadığından kıymetsizdi.Aşkını anlattı , acıdılar ona, hüznünü anlattı, anlamaya yetmedi yürekleri, sevincini paylaştı, yürürüp gittiler kıskanırcasına, yalnızlığını farkettirmek için anlattı hikayelerini, kullandılar, önce o yanlızlıktan söküp aldılar sonra daha büyük yalnızlıklar içine hapsettiler..!




''Bugün hikayeler anlatmayacağım''diyor *Kafka.

Bende yaşamayı seçiyorum artık.

Hayatımı anlatıyormuş yada yazılanı oynuyormuş gibi değil...

Sahiden, içten,severek,çoşarak...hüzünle...

Kimi zaman yanlız kimi zaman çaresiz ama her zaman yaşanılası...

Pişmanlıktan ve keşkelerden uzak..

Basitleştirmeden,ehlileşerek,inceliklerle...

Karşılıksız ve gözyaşlarıyla,dokunarak,kazanarak...

Hem telafisi olmayacak şekilde hemde hep kendime bir şans vererek

Karanlıkta,aydınlıkta,severek veya korkarak...

Kurallarıyla, hemde sorumsuzca,tembel,alıngan ama fedakarca...

Kendimi bağışlayarak,yargılayarak.geçmişten ders alarak

Susarak...Özleye özleye...Kana kana...Doya doya...Ölerek kimi zaman...

Hayattaki en birinci öncelik Yaşamak Aslında...

Yaşamayı öğrenebilmek sonunda...